Uzdrowisko
z historią w tle
Historia kurortu „Solanki” Uzdrowisko Inowrocław sięga do roku 1875. W tym roku z inicjatywy doktora praw i ziemianina Zygmunta Wilkońskiego powstały „Solanki inowrocławskie”.
Spółkę akcyjną o tej nazwie założył wraz z dwojgiem adwokatów Oskarem Triepcke i Samuelem Hoeniger. Towarzystwo wykupiło tereny pod budowę obiektów kąpielowych i parku uzdrowiskowego. W latach 1875 – 1876 postawiono pierwszy budynek łazienek. Pomieszczono tam 14 łazienek do kąpieli solankowych.
Okalający Park Solankowy zawdzięcza swoje powstanie Lucjanowi Grabskiemu, miejscowemu działaczowi społeczno-gospodarczemu. Dzięki jego inicjatywie zarazem wg jego planu założono ogród francuski o układzie geometrycznym. Początkowo liczył 1 ha. Okalał zakład kąpielowy.
Dnia 9 kwietnia 1881 r. zawarto umowę między Zarządem Spółki, a Magistratem Inowrocławia, skutkiem czego przeszły na własność miasta. Krótko przed zmianą właściciela powstał okazały gmach Zakładu Wodoleczniczego (dziś nazywany Przyrodoleczniczym). Niebawem samorząd miejski oddał zdrój w dzierżawę (do 1885 r.) aptekarzowi Ottonowi Hundsdoerferowi. Kolejnej oferty innego dzierżawcy Magistrat już nie zaakceptował, odzyskując bezpośrednią pieczę nad swym mieniem.
Między 1886, a 1887 rokiem powstał drugi budynek łazienek przeznaczony dla dzieci. Zlokalizowano go nieopodal stawku. Obecnie już nie istnieje. Dysponował 15 wannami. Solankę tłoczono rurociągiem bezpośrednio z pobliskiej warzelni soli przy Szosie Pakoskiej. W roku 1910 dla uatrakcyjnienia parku założono cieplarnię z niewielkim zapleczem gospodarczym. Obecnie jest to charakterystyczna, wąska budowla nazywana przez mieszkańców „tramwajem”. Funkcjonuje w niej Restauracja „Zdrojowa”.
Bardziej intensywny rozwój uzdrowiska przypadł na okres międzywojenny. Powstał wówczas Zakład Kąpieli Borowinowych nawiązujący do architektury dworskiej.
Od 1930 r. przez cały sezon zimowy działało wyłącznie komfortowo wyposażone sanatorium Ubezpieczalni Krajowej w Poznaniu (dziś Medical SPA).
Proces dynamicznego rozwoju uzdrowiska kontynuowano po zakończeniu okupacji. W 1951 r. Centralny Zarząd Uzdrowisk Polskich przejął istniejący kompleks sanatoryjny od miasta. Otrzymał nazwę „Uzdrowisko Inowrocław”. Sukcesywnie rozpoczynano budowę sanatoriów resortowych. I tak w 1976 roku miasto wzbogaciło się o sanatorium Kombatant– dziś Kujawiak.
W okresie Polski Ludowej przy Przedsiębiorstwie Państwowym Uzdrowisko Inowrocław działało szereg placówek naukowo-leczniczych o profilach: kardiologicznym, gastroenterologicznym, reumatologicznym, angiologicznym oraz geriatrycznym, powiązanych z ośrodkami akademickimi: Warszawy, Białegostoku Poznania i Gdańska. Renoma inowrocławskiego zdroju spowodowała, że na kurację zjeżdżało tutaj grono prominentnych postaci z różnych sfer życia publicznego.
Jesienią 2010 r. Minister Skarbu dokonał prywatyzacji spółki „SOLANKI” Uzdrowisko Inowrocław. Prezesem spółki został Tadeusz Chęsy, który w 2020 roku zmarł pozostawiając bliskich w poczuciu ogromnej straty i smutku. Aktualnie Prezesem placówki jest Artur Chęsy. Placówka jest dziś wysokospecjalistycznym i prężnie działającym kompleksem leczniczym, którą rocznie odwiedza ponad siedemnaście tysięcy osób.
